Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Zakony żeńskie. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Zakony żeńskie. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 30 października 2017

S. Katarzyna Żaneta Sztylc - Prowincja Toruńska Zgromadzenia Sióstr Św. Elżbiety w latach 1946-2006

 



rysunek otwartej książki

S. Katarzyna Żaneta Sztylc

Prowincja Toruńska Zgromadzenia
Sióstr Św. Elżbiety w latach 1946-2006

Wydawnictwo Naukowe
Uniwersytetu Mikołaja Kopernika

Toruń 2010

Sygnatura SIRr XXXIV/124



Prezentowana publikacja stanowi rozprawę doktorską autorki.

S. Katarzyna Żaneta Sztylc opisała dzieje jednego z największych w Polsce zgromadzeń zakonnych, ze szczególnym uwzględnieniem prowincji toruńskiej.

Stowarzysze Sióstr pw. Najświętszego Serca Jezusa dla Pielęgnacji Opuszczonych Chorych powstało w Nysie na Śląsku w 1842 roku.

Dysertacja została podzielona na cztery rozdziały.

Rozdział I - Geneza i rozwój struktur Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety
Rozdział ma charakter wstępny.
Autorka przedstawia w nim genezę zgromadzenia, przybliża sylwetkę bł. Marii Luizy Merkert i innych współzałożycielek, omawia organizację zgromadzenia.

Rozdział II - Powstanie i rozwój prowincji toruńskiej (do 1973 r. pomorskiej)
W rozdziale znajdziemy informację na temat początków działalności sióstr elżbietanek w Toruniu, która sięga 1886 roku.
Przed wojną siostry prowadziły w naszym mieście ambulatoria, przedszkola i przytułek dla starców.
W 1946 roku przeprowadzono nowy podział terytorialny zgromadzenia.
W jego wyniku powstała prowincja pomorska, złożona z części domów prowincji królewieckiej i poznańskiej.
Autorka bardzo dokładnie omawia funkcjonujące w okresie PRL-u placówki zgromadzenia.

Rozdział III - Członkinie Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety Prowincji Toruńskiej
i ich formacja
W rozdziale przedstawiono dane o liczebności zgromadzenia oraz o represjach władz komunistycznych wobec sióstr.

Rozdział IV - Działalność Prowincji Toruńskiej w latach 1946-2006
Siostry elżbietanki prowadziły przede wszystkim działalność pielęgnacyjno-opiekuńczą w ambulatoriach, szpitalach i domach opieki społecznej.
Prowadziły do 1949 roku cztery własne szpitale w Pucku, Sopocie, Starogardzie Gdańskim
i Tucholi.
Kolejnym obszarem funkcjonowania zgromadzenia była działalność wychowawcza, prowadzona w ośrodkach opiekuńczo-wychowawczych i przedszkolach.
Władze pozbawiły siostry szpitali i przedszkoli, wobec czego zajęły się one też katechizacja
i praca w parafiach.