Directorium seu Ordo Divini Officii Recitandi, Sacrique Peragendi Juxta Ritum Brfviarii ac Missalis Romani ad Usum Dioeceseos Plocensis. 1891
Directorium seu Ordo Divini Officii
Recitandi, Sacrique Peragendi Juxta Ritum Brfviarii ac Missalis Romani ad Usum
Dioeceseos Plocensis auctoritate ac mandato illustrissimi ac reverendissimi
domini domini Michaelis Nowodworski episcopi plocensis S. Th. Dz. conscriptus ac
editus. Cura et sumptibus seminarii dioecesani
(z
łac. Porządek Oficjum Bożego na użytek
diecezji płockiej napisane i opublikowane z upoważnienia czcigodnego pana
Michała Nowodworskiego, biskupa płockiego […]), Warszawa 1891.
Roczniki
wydane w Warszawie w drukarni Stanisława Niemiry (1831–1896) w 1891 r. Niemira
uczył się zawodu zecera w drukarni Samuela Orgelbranda. Przez 12 lat zarządzał
Drukarnią Banku Polskiego. W 1883 r. założył własną drukarnię przy placu
Wareckim 4 w Warszawie. Drukował książki dla wydawnictw Gebethner i Wolff,
Mieczysława Orgelbranda, Mariana Aleksandra Wizbeka, Konstantego Treptego.
Drukarnia Niemiry była swego czasu największym producentem literatury
religijnej w Warszawie[1].
Rocznik zawiera kalendarz liturgiczny dla diecezji płockiej, czyli wskazówki do
odprawiania nabożeństw i modlitw.
Biskupem diecezji płockiej w roku 1891 był Michał Nowodworski (1831–1896) urodził się we Włocławku, tam ukończył szkołę średnią i Seminarium Duchowne, studiował na warszawskiej Akademii Duchownej, święcenia kapłańskie przyjął w 1854 r. Był wikariuszem w Konecku na Kujawach. W 1856 r. otrzymał posadę bibliotekarza w Akademii Duchownej. Prowadził wykłady prawa kanonicznego, potem objął katedrę hermeneutyki, introdukcji do Nowego Testamentu i języka greckiego (1859). Nadal pełnił funkcję bibliotekarza. W tym samym roku został honorowym kanonikiem kapituły warszawskiej, w 1862 r. powołany został na kanonię gremialną. Odbywał podróże naukowe do Francji, Niemiec i Włoch. Rok później został redaktorem „Przeglądu Katolickiego” (dawniej „Pamiętnik Religijno-Moralny”). W związku z represjami po powstaniu styczniowym został zesłany do Czardynia w guberni permskiej, gdzie spędził pięć lat. Po powrocie do kraju otrzymał probostwo w Kurzeninie, potem przeniósł się do Warszawy, gdzie wydał 22 tomy encyklopedii kościelnej. W 1887 r. z okazji 25-lecia pracy naukowej i redaktorskiej nadano mu dwa doktoraty honoris causa, władze rządowe przywróciły mu prawa do kanonii. W 1889 r. został ordynariuszem diecezji płockiej. Jako biskup gorliwie spełniał swoje obowiązki, zmarł nagle, pochowany został w katedrze płockiej, gdzie wzniesiono mu pomnik[2].
[1] Z. Dobrzański, Niemira
Stanisław Piotr [hasło], w: Słownik
Pracowników Książki Polskiej, Warszawa 1972, s. 627.
[2] R. Żmuda, Nowodworski
Michał [hasło], w: Słownik polskich
teologów katolickich, t. 3: M–R,
red. H. Wyczawski, Warszawa 1982, s. 223–233.