Wiadomości o kościele i cudownym obrazie Najświętszéj Boga Rodzicy w Dąbrówce Kościelnéj : z dodatkiem na Jéj cześć nabożeństwa / zebrane przez Wład. Stryjakowskiego
Wiadomości o kościele i cudownym obrazie
Najświętszej Boga Rodzicy w Dąbrówce Kościelnej z dodatkiem na Jej część
nabożeństwa, red. Władysław Stryjakowski, Poznań
1890.
Utwór
opisuje historię parafii w Dąbrówce Kościelnej, która istniała prawdopodobnie
już w XIII w. Pierwsze wzmianki o cudownym obrazie Matki Bożej pojawiły się
natomiast w XVII w. Miał on znajdować się koło kościoła na przydrożnym dębie i
– jak głosi legenda – „zajaśnieć niebieską światłością, która przez pewien czas
dniem i nocą nie ustawała”. Wieść o cudzie szybko się rozniosła i tłumy
pielgrzymów odwiedzały te okolicy. W 1726 r. zdecydowano o rozbiórce starego
kościoła, który uznano za niegodny cudownego obrazu i na jego miejsce
wybudowano nowy, który w 1774 r. spłonął od uderzenia pioruna. Odbudowany po 3
latach, służył wiernym do 1925 r., kiedy ponownie wybuchł pożar i kościół
spłonął, wraz z obrazem (nie wiadomo do końca przy którym pożarze). Ostatecznie
kościół odbudowano dopiero po zakończeniu II wojny światowej. Od czasu spalenia
obrazu sporządzono kilka jego kopii. Jedna z nich w 1956 r. została wykonana
przez artystę malarza profesora Leonarda Torwirta z Torunia. W 1969 r. odbyła
się uroczystość przyozdobienia wizerunku Matki Bożej koronami papieskimi i
wtedy oficjalnie kościół zyskał rangę sanktuarium. Po kradzieży w 1989 r. obraz został koronowany
ponownie w 1994 r. Dąb
również nie przetrwał próby czasu, został ścięty przez żołnierzy niemieckich podczas
II wojny światowej. Na jego miejscu zasadzono wyhodowany z żołędzi, dziś jeden
z najstarszych dębów w Polsce: Dąb Chrobry[1].
Władysław Stryjakowski (1833–1903) święcenia kapłańskie przyjął w 1859 r. w Gnieźnie. Był wikariuszem w Mogilnie i komendarzem w Dąbrówce Kościelnej. W 1866 r. został proboszczem w Łopiennie. Pełnił funkcje dziekana i sędziego prosynodalnego w konsystorzu gnieźnieńskim. Pod koniec życia osiadł w Gnieźnie przy katedrze jako mansjonarz i penitencjarz oraz krótko jako sekretarz arcybiskupa Floriana Stablewskiego. Był autorem prac popularnonaukowych z zakresu historii[2].
Wydawcą książki był Ludwik Rzepecki (1832–1894), nauczyciel, publicysta i redaktor. Podczas Wiosny Ludów jako nastolatek brał udział w roli strzelca w I powstaniu wielkopolskim (1848). Ponad 20 lat był nauczycielem w Poznaniu. Za swoją publicystykę oraz wydawanie polskich książek i czasopism władze pruskie zwolniły go dyscyplinarnie z pracy w szkole. Założył „Gońca Wielkopolskiego”, najtańsze pismo codzienne dla wszystkich stanów. Na szeroką skalę rozwinął też działalność wydawniczą. Jego nakładem wyszło 400 książek, głównie o treści religijnej[3].
[1] Historia Parafii i Obrazu, https://dabrowkakoscielna.pl/historia-parafii-i-obrazu/
(dostęp: 23.10.2024).
[2] Władysław
Stryjakowski (1833–1903) [hasło],
w: Słownik polskich teologów katolickich,
t. 4: S–Ż, red. H. Wyczawski,
Warszawa 1983, s. 217–218.
[3] A. Galos, Rzepecki
Ludwik Władysław (1832–1894) [hasło], w: Polski słownik biograficzny, t. 34, red. H. Markiewicz, Wrocław
1992–1993, s. 28–30.